Door Karin Timmer

Op zaterdag 7 maart 2020 heeft Capella Majellana een zeer productieve zangdag gehad, waarin we stevig gewerkt hebben aan de liturgie voor de goede week. Wie had toen kunnen vermoeden dat dit één van de laatste keren zou zijn dat we elkaar zouden zien.Het werd stil,….. heel stil, voor iedereen. We missen elkaar, we missen het zingen, we missen het naar de kerk gaan en het samen vieren. Gelukkig mag er weer voorzichtig eucharistie gevierd worden, zij het met de nodige voorzorgsmaatregelen. Het samen zingen  is nog niet toegestaan. Volkszang mag nog niet, daarom wordt het keervers van de psalm maar 1 x gezongen. Het volk wordt door de Cantor niet uitgenodigd om mee te zingen en de Geloofsbelijdenis en het Onze Vader wordt gesproken.Toch heeft Corona nog iets goeds teweeg gebracht.

Coronacrisis in Afrika
Eerst verschenen in Bisdomblad 'Op Tocht' 

De coronacrisis raakt Afrika hard, in ieder geval op economisch gebied en waarschijnlijk ook qua gezondheid. Dat laatste is (nog) niet erg duidelijk vanwege de gebrekkige medische infrastructuur. Hulp uit het Westen is hard nodig maar het Westen is nu meer met zichzelf bezig. Een analyse door diaken Jouke Schat aan de hand van ervaringen in het West-Afrikaanse land Togo die model staan voor heel Sub-Sahara Afrika.

Besmettingscijfers onbetrouwbaar

Afrikaanse landen rapporteren net als de landen van het rijke Westen regelmatig over het aantal coronabesmettingen. In Togo zijn volgens de officiële cijfers (begin juni) maar enkele honderden mensen besmet en er zijn slechts 13 sterfgevallen door corona. Sommige Afrikaanse landen rapporteren grotere aantallen maar de algemene conclusie uit de cijfers is dat het in Afrika Sub Sahara erg meevalt met het effect op de gezondheid. Maar die cijfers zeggen eigenlijk niets want er wordt nauwelijks getest en de gezondheidsautoriteiten hebben sowieso weinig zicht op de doodsoorzaak van mensen in Afrika.

Beste gelovige, hier vindt u het protocol waar we ons in de Gerardus Majellakerk aan houden.
U dient het wel te kennen en in ieder geval een keer doorgelezen te hebben.
U kunt ook een geprinte versie in de kerk vinden die u kunt meenemen.
Wij wensen u een gezegende viering toe.

Column diaken Jouke Schat

Kind zijn in deze tijd is waarachtig geen sinecure. In het jaarrapport 2017 van de Europese organisatie “Missing children”[1] staat dat in Europa elke 2 minuten een kind verdwijnt. Elke 2 minuten een kind weg! Dat is niet omdat het kind het thuis of op school of bij het buitenspelen zo leuk heeft. Weliswaar komt de meerderheid van de kinderen wel weer boven water maar minstens een vijfde  blijft weg. En van de kinderen die (al dan niet vrijwillig) terugkomen, is het overgrote deel getraumatiseerd. Veel kinderen waren waarschijnlijk al getraumatiseerd vóór ze wegliepen. Vaak is het trauma de reden voor het weglopen. Want er zijn veel bedreigingen voor een kind dat normaal gesproken in vrede en vreugde moet kunnen opgroeien:  mishandeling, (seksuele) uitbuiting, armoede, ontvoering. Kunnen U en ik als eenvoudige katholieken misschien iets doen, wij die van onze Voorganger hebben geleerd hoe belangrijk kinderen zijn voor onze wereld en voor onszelf?

Column diaken Jouke Schat

Wat de coronatijd nog eens pijnlijk duidelijk maakt is dat we ons terugtrekken binnen onze kleine kring van bekenden (familie, vrienden, buren) en dat de buitenwereld steeds verder weg is komen te liggen. Dat is overigens al enkele jaren een trend: wij verdedigen onze eigen welvaart en veiligheid en iedereen buiten Nederland – of in ieder geval buiten het fort Europa – moet het in principe zelf uitzoeken. Zelfredzaamheid heet dat. Ontwikkelingshulp is daarom ook niet meer populair, het Nederlandse budget daalde in één klap met € 1 miljard. En vluchtelingen moeten buiten de deur worden gehouden. We gaan zelfs zover dat we kinderen die hier al jaren wonen, terugsturen naar het land waar hun ouders vandaan komen, ook als ze de taal niet spreken en de gewoonten niet kennen. De kwalijke invloed van populisten trekt een grauwsluier over ons mededogen. Hoe zit het ook al weer met het verhaal van die naasten lief hebben?

Wat een drie maanden hebben we achter de rug …!

Langzaamaan begint het leven weer wat normaler te worden. De grootste vreugde voor ons als christenen is zeker dat we weer bij elkaar mogen komen om samen de H. Eucharistie te vieren, ook al is het in kleine kring. Wat hebben we dat gemist! Ik zeg bewust “we”, ook al heb ik als priester dagelijks de H. Mis mogen vieren en de H. Communie mogen ontvangen. Maar ik kan u vertellen dat het heel vreemd voelt als je de enige bent die communiceert. Het voelt ‘half’, ‘incompleet’, niet ‘volledig’, niet ‘af’.

"Heer, leer ons bidden", zeiden de leerlingen tegen Jezus. Bidden is blijkbaar niet alleen in onze tijd moeilijk. En tegelijkertijd is het de meest natuurlijke daad die ja als schepsel kan stellen: "Voor mij is het gebed een opwelling van het hart, gewoon een blijk omhoog naar de hemel" zei bij voorbeeld de heilige Theresia van Lisieux.
In deze "gebedsschool" zal br. Ignatius Maria ingaan op het "innerlijk gebed"Hoe kunnen we God in de stilte ontmoeten? Wat zeggen de grote meesters van het gebed hierover.

5, juni, 1e avond: geen techniek, maar een genade
12 juni, 2e avond: hoe gebruiken we onze gebedstijd? / materiële voorwaarden van gebed
19 juni, 3e avond: ontwikkeling van het gebedsleven / enkele gebedsmethoden

De cursus vindt plaats in het Leerhuis, maar wordt ook uitgezonden via facebook. (U kunt via facebook ook vragen stellen, etc.)

Column diaken Jouke Schat

In een groot interview dat in september 2013 in een aantal bladen  verscheen, vergeleek paus Franciscus de kerk met een lazaret. Een soort draagbaar ziekenhuis dat in een oorlog met de militairen meetrok en mensen die gewond waren geraakt, weer oplapte. Zodat ze verder konden met de strijd. Geestelijken moeten wonden helen door de liefde van God zichtbaar te maken in woord maar zeker ook in daad, zei de paus. En in een ander interview zei hij dat de herders wel wat meer de geur van de schapen mogen meedragen, anders gezegd dat ze niet in hun kerk moeten blijven zitten maar erop uittrekken om mensen te helpen, parochianen én niet-parochianen. Is die aansporing van de paus in de huidige coronacrisis ook zichtbaar, kun je je afvragen.

Op 8 april j.l. gaf paus Franciscus een lang interview aan het Engelse katholieke weekblad the Tablet. Een belangrijke boodschap uit het interview is dat de coronacrisis behalve veel ellende ook iets goeds kan voortbrengen. Het kan een aanleiding voor bekering worden. Hij illustreerde dit aan de hand van drie belangrijke literaire werken. De paus die in het begin van zijn loopbaan leraar literatuur is geweest, spreekt over de volgende drie boeken:

1. “De verloofden” van Alessandro Manzoni. Dit boek is in Nederland niet zo bekend maar elke enigszins gestudeerde Italiaan kent “I promessi sposi”. Het is het liefdesverhaal van een jong stel in het Milaan in 1630 ten tijde van een grote uitbraak van de pest. Een plaatselijke pastoor speelt een kwalijke rol maar de aartsbisschop van Milaan maakt veel goed en er is een heldenrol (in stilte) voor de kapucijner monniken die zich met gevaar voor eigen leven inzetten voor de mensen die aan de pest lijden. Paus Franciscus heeft nog wel een interessant puntje van kritiek op de aartsbisschop die zich op een bepaald moment naar een dorpje in de buurt begeeft maar om besmetting te voorkomen het venster van zijn rijtuig gesloten houdt. De mensen hebben een herder nodig die bereid is dichtbij de mensen te komen, zegt de paus, ook als die daarmee misschien zijn leven in de waagschaal stelt.
2. “Aeneis” van de Romeinse schrijver Vergilius. Bekend bij gymnasiasten omdat ze delen van dit grote dichtwerk hebben moeten vertalen. De hoofdpersoon Aeneas ontsnapt met een kleine groep volgelingen aan de ondergang van de stad Troje en vindt uiteindelijk na vele gevaren te hebben getrotseerd in Italië een nieuw bestaan. Tijdens zijn vlucht ondervinden ze allerlei soorten gevaren en om zijn volgelingen een hart onder de riem te steken zegt Aeneas: herpak je en verjaag de angst die jullie verlamt; op een dag zal het ons helpen om ons dit alles te herinneren. Vergilius bereidt ons voor, aldus de paus, op wat we na de pandemie moeten doen: ons herinneren wat is gebeurd en daar lessen uit trekken.
3. “Ondergrondse notities” van Fjodor Dostojevski. In deze novelle wordt een persoon naar de gevangenis gestuurd omdat hij zijn vrouw heeft vermoord. Het leven daar wordt steeds onmenselijker. Op een bepaald moment spreken de medewerkers van het ziekenhuis van de gevangenis over de zieken die binnenkomen niet meer als mensen maar als “die dingen”. Maar dan staat één van de medewerkers op en zegt : genoeg, ook hij had een moeder”. De paus waarschuwt ervoor om in deze crisis de armen als mensen te blijven zien, als mensen die ook een moeder hebben die hen lief heeft. Hoe zeer ook de crisissituatie ons allen treft.

Het hele interview is hier terug te lezen.